De ‘belofte aan de stad’ is ontstaan als antwoord op de onderzoeksmoeheid van bewoners.

Bewoners worden letterlijk onderzoeksmoe. En dat zijn we gaan onderzoeken.

Wat hoorden we terug?

1. De afstand is letterlijk te groot
2. Houding en taalgebruik voelt ongelijkwaardig
3. Het is vaak eenrichtingsverkeer
4. De onderzoekers beginnen steeds opnieuw, waar zijn de resultaten?

Dat is klare taal. Trouw aan ons actiegerichte onderzoek zochten we gericht naar andere manieren…dus…hoe dan wel?

NABIJ

Van afstand naar nabijheid…dus we zijn nu op Zuid in de Hillevliet en op allerlei plekken in de wijk.

GELIJKWAARDIG

We trainen onszelf en de studenten in gedrag, taal en houding

WEDERKERIG

Vragen we tijd en aandacht? Dan geven we ook tijd en aandacht. we laten onze handen wapperen, we stropen onze mouwen op. We doen wat terug.

CONTINUE

Natuurlijk, elke student heeft recht op het eigen leerproces. Toch kunnen we best zoeken naar een vorm waarbij resultaten worden overgedragen en kennis bewaard blijft. De vorm is ‘estafetteleren”: we streven ernaar dat studenten resultaten en adviezen aan elkaar doorgeven.

De belofte aan de stad

We zien de stad niet langer als een laboratorium maar als een stad waar we een relatie mee aangaan. Met andere woorden: we doen de stad een belofte. Gaat dit allemaal goed? Nee, zeker niet. Maar we doen ons best.