In Rotterdam-Zuid, waar veel jongeren geconfronteerd worden met uiteenlopende uitdagingen, biedt Mentoren op Zuid een kans voor studenten om als mentor een positieve impact te maken in het leven van jonge scholieren. Cheila, een 31-jarige student logistiek management, heeft die kans gegrepen. Ze werd mentor voor twee meisjes op basisschool De Palmentuin en deelt haar inspirerende verhaal over hoe het mentorschap haar leven en dat van haar mentees heeft verrijkt.

 

Wat inspireerde jou om mentor te worden bij Mentoren op Zuid?

“Ik wilde altijd al jongeren helpen,” begint Cheila vol passie. “Ondanks dat ik een achtergrond heb in logistiek management, wat meer economisch en technisch gericht is, voelde ik altijd de drang om iets sociaals en maatschappelijks te doen. Toen ik Mentoren op Zuid ontdekte, dacht ik meteen: dit sluit perfect aan bij wat ik wil doen. Het was de kans om jongeren te helpen op een manier die past bij mijn visie en ook om mezelf te ontwikkelen.”

Voor Cheila was het mentorschap een kans om betekenisvol werk te doen buiten de grenzen van haar studie. “Het voelde gewoon goed om op deze manier iets terug te geven,” voegt ze eraan toe.

 

Hoe kwam je voor het eerst in aanraking met Mentoren op Zuid?

Cheila vertelt dat ze eerst niet veel wist over het programma, maar dat het haar opviel toen ze op zoek was naar een keuzevak. “Mentoren op Zuid sprong er voor mij echt uit. Ik had er eerder weleens van gehoord, maar me er nooit echt in verdiept. Toen ik het aanbod zag, besloot ik er eens goed naar te kijken en ontdekte ik dat het precies was wat ik zocht.”

 

Hoe heeft deze ervaring jouw kijk op het onderwijs veranderd?

Tijdens haar tijd als mentor begeleidde Cheila twee meisjes, waarvan één regelmatig werd gepest. “Wat mij vooral opviel, was hoe weinig aandacht er soms vanuit de school werd besteed aan de gevoelens van de kinderen,” vertelt ze. “Ze kunnen wel aangeven wat ze voelen, maar vaak wordt er niet echt iets mee gedaan. Dat vond ik frustrerend. Ik vroeg me echt af: in hoeverre kun je als school echt iets voor jongeren betekenen als hun emoties niet serieus worden genomen?”

Dit aspect van haar ervaring gaf Cheila een nieuwe kijk op hoe belangrijk het is om jongeren niet alleen te begeleiden in hun schoolprestaties, maar ook in hun emotionele welzijn.

 

Hoe bouwde je het vertrouwen op bij je mentees?

“In het begin was het echt ongemakkelijk,” zegt Cheila lachend. “Voor hen, maar ook voor mij. Ze wisten niet goed wat ze konden verwachten van een mentor en waarom ik daar was. Dus ik begon simpel: spelletjes, vragen, dingen om het ijs te breken. Het doel was om het leuk te houden en hen op hun gemak te stellen.”

Cheila gaf haar mentees de tijd om zich open te stellen. “Ik heb ze laten weten dat er geen haast was, dat ze niet meteen alles hoefden te delen. Ik wilde vooral dat ze zich veilig voelden in mijn aanwezigheid.”

 

Hoe heb je de emotionele uitdagingen van je mentees aangepakt?

De meisjes die Cheila begeleidde hadden hun eigen worstelingen, waaronder pesten. “Soms willen kinderen geen oplossingen, ze willen gewoon dat iemand naar hen luistert,” zegt Cheila. “Ik gaf ze de ruimte om hun emoties te uiten en liet hen weten dat het oké was om zich zo te voelen. Het was belangrijk dat ze begrepen dat hun gevoelens er mochten zijn.”

Cheila wilde hen ook helpen om zelf sterker te worden. “Ik vroeg vaak: ‘Wat doe je als ik er niet ben? Hoe ga je hier zelf mee om?’ Het doel was om ze meer zelfvertrouwen te geven en hen te laten nadenken over wat ze zelf konden doen in moeilijke situaties.”

 

Hoe was het om twee verschillende mentees tegelijk te begeleiden?

“Dat was soms best een uitdaging,” vertelt Cheila. “De ene was veel emotioneler en open, terwijl de ander veel stiller en praktischer was ingesteld. Ik moest echt zoeken naar activiteiten die voor beiden werkten, zodat ze allebei iets hadden aan onze sessies.”

Ze ontdekte dat creatief bezig zijn de ideale manier was om hen te betrekken. “We maakten kerstkaarten, deden spelletjes, en terwijl we daarmee bezig waren, begonnen de gesprekken vanzelf. Dat was een natuurlijke manier om hen beter te leren kennen, zonder dat het te geforceerd voelde.”

 

Wat vond je het moeilijkste aspect van het mentorschap?

Cheila geeft eerlijk toe dat het verlaten van haar eigen comfortzone één van de moeilijkste aspecten was. “Ik ben helemaal geen knutselaar, maar mijn mentees hadden dat juist nodig. Ik moest creatief zijn, ook al was dat niet iets waar ik normaal mee bezig zou zijn. Maar ik zag dat ze zich daardoor meer openden en dat maakte het de moeite waard.”

Daarnaast ontdekte Cheila dat ze flexibel moest zijn. “Je kunt wel een plan hebben, maar je moet altijd inspelen op wat de kinderen op dat moment nodig hebben. Soms moest ik dingen loslaten en gewoon meegaan met het moment.”

 

Hoe bouwde je de relatie af toen het programma ten einde kwam?

“Het afscheid was moeilijk, vooral omdat één van de meisjes ziek was op de laatste dag en de ander niet durfde te komen,” vertelt Cheila met enige spijt. “Ik had hen voorbereid op het einde, maar het was niet hoe ik het had gewild. We hebben het wel besproken en ik heb hen iets meegegeven om verder mee te gaan, ook zonder mijn begeleiding.”

Cheila benadrukt hoe belangrijk het voor haar was dat de meisjes wisten dat ze niet alleen waren, ook al zou het mentorschap eindigen. “Ik wilde dat ze met een goed gevoel verder konden, ook als ik er niet meer fysiek was.”

 

Wat zou er volgens jou verbeterd kunnen worden aan Mentoren op Zuid?

Cheila ziet verschillende mogelijkheden voor verbetering in het programma. “Ik denk dat er meer samenwerking kan zijn tussen de scholen en de mentoren. Soms waren de docenten en de kinderen niet goed voorbereid op wat het mentorschap inhield. Als dat beter zou worden uitgelegd, zou iedereen meer profijt hebben van het programma.”

Daarnaast vindt ze dat ouders meer betrokken zouden kunnen worden. “Een ouderavond of iets dergelijks, zodat ook zij begrijpen wat het doel van het mentorschap is en wat er van hun kinderen wordt verwacht.”

 

Hoe zie je de waarde van Mentoren op Zuid voor Rotterdam?

“Mentoren op Zuid is echt waardevol voor Rotterdam,” zegt Cheila vastberaden. “Het programma helpt jongeren die extra ondersteuning nodig hebben en biedt hen niet alleen begeleiding, maar ook iemand die naar hen luistert. Het kan echt het verschil maken in het leven van een jongere.”

Ze ziet ook ruimte voor verdere uitbreiding. “Het zou mooi zijn als het programma niet alleen via hogescholen zou lopen, maar dat het op meer manieren beschikbaar is. Hoe meer jongeren we kunnen bereiken, hoe groter de impact.”

 

Waar ben je het meest trots op als mentor?

“Ik ben vooral trots op hoe ik uit mijn comfortzone ben gestapt,” glimlacht Cheila. “Ik moest creatief zijn, wat helemaal niet mijn ding is, maar ik deed het toch omdat ik wist dat het mijn mentees zou helpen. En dat is uiteindelijk waar het om draait: dat je hen helpt groeien en dat je echt een verschil maakt in hun leven.”

 

Wat zou je zeggen tegen anderen die twijfelen om mentor te worden?

Cheila’s boodschap is duidelijk: “Doe het! Het is een ervaring die je niet alleen de kans geeft om anderen te helpen, maar ook om jezelf beter te leren kennen. Het is niet altijd makkelijk, maar het is zo waardevol. Je krijgt er echt veel voor terug.”